Zaman akıyor zaman geçiyor öyle ya da böyle. Durdurabiliyor muyuz, geçebiliyor muyuz önüne? Hayır. Kalbimin en derinliklerine işleyen hançerler var .Gözümden yaşlar süzdüren acılar var .Oturup ağlamalı mıyım her acıya? düşünüp durmalı mıyım gecelerce? Hayır çünkü zaman öyle akışkan ki eline alsan durmuyor kayıp gidiyor öylece. Ne yapmalı peki? işte zamanın hızını kabullendiğim gün her şey için oturup ağlamamayı öğrendim .Bazı yaralar alınmalı ve yola tekrar devam edilmeli .
Engeller belki de soluklanmamız, hız kontrolünü kaybetmememiz için var . Neden hep kötüyü düşündük? Sadece ben mi yaşıyorum bu ıstırapları? Şükretmeyi öğrendim ama en önemlisi acının da mutluluk kadar değerli olduğunu öğrendim. Ruhumun kemiklerinin gelişmesi için belki de önce çatlamaları hatta kırılmaları lazım . Vaktim o kadar kıymetli ki ne zaman dolacağını bilmediğim için her anın tadını ‘o an’ çıkarmalıyım. Belki de çokça şükür etmemin bir diğer sebebi de acıların karşılaştırılmaması gerektiği gerçeğine tutulmam . Evet acılar karşılaştırılmamalı ama sadece daha kötüsü de olabilirdi deyip acıyı olduğu gibi kabullenip toparlanmak gerekli. Çok kez düştüm ve bu düşüşlerin her seferinde kendim kalktım . İnanın sizin acınız kimsenin umurunda değil o yüzden kimseyle hüzünlerimi paylaşmıyorum .
En iyi dostum kalemim ve kağıdım çokça yazdım, karaladım, çizdim üstünü kağıdı acıttım belki de ama ben iyileştim ben kendimi dinledim .İç sesimle münakaşaya girdim çoğu kez ama satırların sonunda rahatladım iyileştim hatta. Dünün acısını dünde bırakıp bugünün duygularıyla ilgilenmeye başladım. Bence en doğrusu da acıların üstesinden gelmek için kalem kağıt alıp derdini anlatmak sonra da yırtıp atmak onu üzerini karalamak belki öylesine çizmeli ki üstünü kağıdın avazları çınlamalı kulağında son nefesini verdiğinde de bitirmeli içindeki hüznü .
